Foto: Koleksi Peribadi
Saya mengenali pelajar ini sejak usianya 15 tahun. Kini usianya sudah 18 tahun dan keakraban kami masih sama. Walau jarang-jarang berjumpa, ada kalanya saya disapa di 'whatsapp' dan instagram. Saya tahu dalam kesibukan dia menyambung pelajaran, dia belum lagi melupakan saya. Alhamdulillah.
Setelah sekian lama, kami bertemu lewat hujung minggu lalu. Saya disapa 'berat'. Bukan sapaan biasa. Mengenali pelajar-pelajar ini, saya tahu ada cerita 'besar' yang mahu dikongsi. Benar bagai ditelah. Kisah benar yang 'besar' dan 'berat'. Berat mata memandang, berat lagi bahu yang memikul.
Kisah anak muda ini sewaktu di sekolah bukanlah suatu cerita manis. Namanya mekar kerana pelbagai masalah disiplin. Ponteng kelas. Ponteng sekolah. Buang sekolah. Merokok. Siapa tak kenal insan ini. Memahami beliau, saya tahu jiwanya bukan di sekolah. Akademik bukan kekuatannya. Pada saya beliau mengadu betapa jiwanya meronta-ronta untuk berhenti sekolah seawal tingkatan 4. Malang sekali kerana saya tak berupaya membantu ketika itu. Saya hanya mampu memohon beliau tamatkan tingkatan lima dan saya berusaha bersama-sama beliau mendapat keputusan SPM sebaik yang mungkin.
Dipendekkan cerita, akhirnya beliau berjaya menyambung pelajaran. Alhamdulillah. Tapi kegusaran saya belum tamat. Saya tahu kekuatan insan ini. Akademik bukan makanan beliau. "Saya hanya turuti kehendak orang tua. Walhal saya tahu kemampuan saya." Demi ibu bapa, beliau berubah 360 darjah. Tiada istilah ponteng lagi dalam kamusnya. Semua tugasan disiapkan dan dihantar. Tetapi itu tidak cukup untuk mencipta rekod peribadi. Beliau gagal semester satu. Perlu mengulang keseluruhan semester. Beliau sudah angkat bendera putih. "Saya dah tak sanggup belajar, cikgu." "Saya nak kerja. Tak kisah walaupun bermula dari bawah."
Mereka inilah yang sentiasa mengajar saya untuk menjadi ibu bapa yang lebih baik. Menjadi pendengar terbaik dan memahami keluh kesah mereka. Dengarilah mereka sebelum kita mula bercakap. Dengarkanlah....
Tiada ulasan:
Catat Ulasan